(reactie op "Kind te snel naar fysiotherapeut")
Kijk, en dat is dan wel weer een punt.
Met de komst van "birthcontrol" werd het aantal nazaten per gezin duidelijk kleiner. En daarmee werden de uitverkorenen die ernstig gewenst op de aardkloot werden gezet, gelijk getroond.
Daar zaten zij, de kleine koningszonen en koningsdochters. Zij waren allen de beste van het land.
De spiegel loog tegen al hun moeders dat alleen zij het mooiste en het schoonste kind had. Eventuele weeffoutjes (misschien wel als gevolg van bandeloos gedrag van de ouder tijdens draagtijd) werd gecamoufleerd, weggepoetst, genegeerd en als het echt niet anders kon: verklaard.
En dus togen al die vanzichzelfverzekerde ouders in ferme pas naar de deskundigen en de specialisten om verhaal te halen over kleine onvolkomenheden in gedrag of uitvoering van het koningskind.
De juffen en de meesters, de artsen en de fysiotherapeuten, ze weten er alles van.
Want wat wij ouders al generaties lang willen, is ons spiegelen aan ons kind. We willen in het door ons geworpen kind de misgelopen kansen en de niet-ontwikkelde talenten van onszelf terug zien.
Hoe kleiner ons nest, hoe groter de druk dat al die kansen en talenten in dat ene kind verenigd worden.
Arm koningskind, met je lieve flapoortje, je schattige platvoetje, je ontwapenende spraakgebrek en je ontroerende onzekerheid. Wij zijn allen als boze stiefmoeders voor onze eigen kroost.
Wij spiegelen onwaarheid en sturen ons kind het bos in. Daarmee zadelen we de jager op met het probleem.
En geen prins op een wit paard te bekennen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten